این تنها می تواند از فواید مخصوص فلات ما باشد که چند هفته است سربازان بی گناه سرزمین مان در اسارت اند و هیچ صدایی از کسی بر نمی آید. ما عادت داریم از سوراخ سوزن رد شویم و از درب دروازه نه !
صدای اعتراض بختیاری های عزیز را شنیدم که در چند روز گذشته؛ از هر ناسزا و پیامک گرفته تا تهدید و ارعاب فروگذار نبودند.سپاس می گویم مردم سرزمینی را که آن قدر صبور نبودند و نخواستند صبر پیشه کنند تا ببینند نه کمال تبریری؛ نه من؛ و نه هیچ کس دیگری قصد بی احترامی به قومی را نداشته است. این ساده انگاری در رگ و خون ما جاری‌ست. یاد آور می شوم فیلم های کمال تبریزی را که سال هاست توقیف است. یادآور می شوم ممنوع الکاری و جریمه ام را برای بازی نکردن در فیلمی که شما دوستش نداشتید.
برادران عزیز بختیاری؛
غیرتتان را می ستایم و به نوبه خود؛ تنها می توانم بگویم قصد ما بی احترامی نبوده است. اساسا قهرمان سریال سرزمین کهن یک بختیاری ست. اما یک سوال برایم باقی ست: آن روزهایی که برای مردم سرزمینم محکوم به ممنوع الکاری بودم؛ از این خیل غیرت و جوانمردی؛ چرا حتی شاخه گلی برای تسکین زخم هایم روانه ام نشد؟
با احترام
امیر آقایی
۱۷ فوریه
